"Carrie" Stephen King

Carrie nie należy do klasowych gwiazd. Zawsze cicha, nieśmiała, gdzieś w kącie. Nosi niemodne ubrania, ma kilka kilogramów za dużo, a jej twarz jest pełna pryszczy. Dziewczyna mieszka z matką - fanatyczką religijną, która nakazuje jej się ciągle modlić, bije ją i poniża. Carrie to typowa ofiara losu, ale o niezwykłej mocy. Już jako mała dziewczynka pokazała na co ją stać i zrobi to znów, tym razem z jeszcze większą mocą...
Tymczasem poznajemy ją w szkolnej szatni, gdy bierze prysznic po lekcji wychowania fizycznego. Z jej ud spływa krew, co jest naturalną konsekwencją dojrzewania, jednak Carrie tego nie wie. Pierwsza menstruacja to dla niej ogromny szok, a reakcja koleżanek potęguje nieprzyjemne wrażenia. Dziewczyny śmieją się z niej, rzucają w nią tamponami i świetnie się bawią. W końcu lituje się nad nią nauczycielka, pomaga jej wykonać naturalne dla tych dni czynności, ubrać się i zwalnia do domu, gdzie czeka ją jeszcze większy koszmar. Wściekła matka jest zdenerwowana przemianą jej córki w kobietę. Ale potem Carrie idzie na... bal maturalny. W uszytej własnoręcznie sukience, pierwszy raz wygląda jak człowiek, w końcu ktoś z nią rozmawia, tańczy, w końcu czuje się jak normalna dziewczyna, do czasu gdy...
Przeczytajcie pierwszą powieść Kinga i pomyślcie ile takich ludzi znacie. Ja znałam kilka Carrie.  Nie stałam z boku i nie śmiałam się, ale czy zrobiłam wszystko co mogłam?

4/6