"Doktor Sen" Stephen King

Dana poznałam w "Lśnieniu" i było mi go potwornie żal. Pomyślałam, że po takich przeżyciach nigdy nie będzie normalny. Jego jasność trwa, ale mężczyzna tłumi ją za pomocą alkoholu i przygodnego seksu. Podczas jednego z nocnych wypadów budzi się w nie najlepszym stanie fizycznym w objęciach nieznanej kobiety. Po powrocie z toalety zastaje w pokoju małego chłopczyka sięgającego po kokainę. Dan w porę odstawia narkotyki na miejsce niedostępne dla dziecka, zwija jego matce plik banknotów i zostawia ją z malcem. Poczucie winy związane z tym postępowaniem będzie towarzyszyło Danowi do końca powieści i okaże się istotne dla dalszych wydarzeń.

Zostawmy na chwilę Dana i poznajmy dziewczynkę w czepku urodzoną. Dosłownie - gdyż główkę Abry po urodzeniu okala błona, i w przenośni - bo to, co przeżyje, przeżyje cudem... Dziewczynkę cechują nadzwyczajne zdolności, jej jasność jest jeszcze silniejsza od blasku Dana.

Tymczasem Dan osiada w małym miasteczku Frazier, gdzie rozprawia się z nałogiem i pracuje w miejscowym hospicjum. Wkrótce staje się znany jako Doktor Sen, gdyż potrafi pomóc umierającym ludziom. Trzyma chorego za rękę, pozwala zasnąć i obudzić się w innym świecie.

Specjalistką od usypiania jest też Angi, dziewczyna z tatuażem, nowa członkini Prawdziwego Węzła, stanowiącego grupę ludzi nocujących na kempingach szukających pożywienia. Ale ich pokarmu nie można kupić w sklepie, a zdobywanie pary zawsze wiąże się z morderstwem.

Abra zaprzyjaźnia się z Danem drogą telepatyczną, by po latach poznać go osobiście i wraz z nim walczyć ze złem. Bo właśnie o tym jest ta, chwilami pełna grozy opowieść - klasyczna, stara jak świat, banalna walka dobra ze złem. Opowieść pełna napięcia, magii, oczekiwania i strachu. Chwilami pełna smutku i melancholii, czasem dosadna i życiowa, a często straszna i pełna fantazji.



Powieść jest kontynuacją "Lśnienia". Jeśli czytelnik przeczyta książkę "Doktor Sen" bez wcześniejszego przeczytania pierwszej części nie zawiedzie się, zrozumie, dotrze do sedna, ale wiele straci. W pierwszej części, dość luźno powiązanej z drugą poznamy szczegółowe relacje Dana z ojcem, będziemy z nim przeżywać strach, ból i upokorzenie jakiego doznał w "Panoramie" i osobiście uważam, że bez tego ani rusz. Polecam przeczytać najpierw "Lśnienie"! Kontynuacja nie przyniesie zawodu. Nie jest już taka mocna, ale jest bardzo pomysłowa. Polecam.

5/6